Esra is student, fulltime ambtenaar en activist. Gedreven door rechtvaardigheid en solidariteit zet ze zich in voor de Palestijnse zaak en andere sociale bewegingen. In haar columns deelt Esra haar ervaringen als activist.
Ik grijp mijn telefoon zodra ik wakker word. Obsessief scrol ik door mijn tijdlijn, op zoek naar nieuwe beelden, nieuwe cijfers, een sprankje hoop. In plaats daarvan zie ik ledematen, onherkenbare gezichten, lichamen onder het puin. Vermoord.
Mijn adem stokt, mijn borst voelt zwaar. Ik huil. Ik sta huilend op met mijn telefoon nog in mijn hand, hopend op beter nieuws. Maar alles wat ik zie is meer dood, meer pijn, meer stilte. Een oorverdovende stilte. Niemand die helpt. Niemand die de schreeuw beantwoordt. Alleen stilzwijgend wegkijken of zeggen: “Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen.”
Na die eerste demonstratie bleef de onrust in mij hangen. Dezelfde vriendin die ik die avond op Rotterdam Centraal huilend omhelsde, was in de weken daarna een constante steun. Na het zien van gruwelijke video’s belden we elkaar huilend op. Soms zeiden we niets, soms alleen een paar woorden, maar altijd met dezelfde pijn, hetzelfde verdriet. We huilden samen, voelden dezelfde machteloosheid, terwijl de wereld leek weg te kijken.
De energie van de menigte, de woorden die door de straten galmden, de gedeelde woede en het verdriet, het was niet iets dat je na een avond losliet. Ik ging naar huis, maar mijn gedachten bleven op het station. De volgende ochtend werd ik wakker met een beklemmend gevoel: aanwezig zijn was niet genoeg. Ik kon niet langer alleen toekijken.
Ik zocht actiever naar manieren om me verder in te zetten. Niet alleen door protesten te bezoeken, maar door te begrijpen hoe activisme werkt, hoe bewegingen groeien en waar ik zelf iets kon bijdragen. Ik wilde iets doen, maar tegelijkertijd wist ik dat ik nog veel moest leren. Ik zocht naar groepen die al langer actief waren voor Palestina, mensen met ervaring, met kennis, met geschiedenis. Via sociale media en gesprekken met anderen vond ik langzaam mijn weg.
Een groep verwelkomde mij. Eerst luisterde ik vooral. Naar verhalen. Naar strategie. Naar emoties. Ik voelde me klein, maar niet onbelangrijk. Voor het eerst voelde ik wat het betekent om deel uit te maken van iets groters. Ik hoefde niet alles te weten. Ik moest alleen bereid zijn te leren, en aanwezig te zijn met een open hart.
Mijn activisme kreeg daardoor een fundament. Geen haast, geen ego, maar nederigheid en toewijding. Hier begon mijn reis pas echt. Wat ik toen nog niet wist, was dat ik niet alleen zou leren van anderen, maar dat ik zelf ook snel een stap naar voren zou zetten. Net als bij die eerste demonstratie, voelde ik: dit was nog maar het begin.